Najważniejsze osiągnięcia w karierze

2001

Pierwszy wygrany turniej ATP World Tour. W finale w Mediolanie pokonał 6-4, 6-7 (7), 6-4 Juliena Bouttera.

2002

Pierwsze zwycięstwo w turnieju serii ATP Masters Series w Hamburgu. Debiut w Tennis Masters Cup i porażka z Lleytonem Hewittem w półfinale 7-5, 5-7, 7-5. Awans do pierwszej 10 na koniec sezonu (6 pozycja).

2003

PIerwszy wielkoszlemowy tytuł wywalczony na kortach Wimledonu (pokonał Marka Philippoussisa 7-6 (5), 6-2, 7-6 (3). Był to początek jego absolutnej dominacji na trawiastych kortach w Anglii. Pierwsze zwycięstwo w turnieju Tennis Masters Cup i awans na drugie miejsce w rankingu.

2004

Triumf w Australian Open i awans na pierwsze miejsce w rankingu ATP. Zwycięstwa w: Dubaju, Indian Wells, Hamburgu, Gstaad, Toronto, US Open. Obronił także tytuł na Wimbledonie.

2005

Kolejne zwycięstwa, tym razem w: Ad-Dausze, Rotterdamie, Dubaju, Indian Wells, Miami, Hamburgu, Cincinnati, US Open, Bangkoku. Triumfował też oczywiście na Wimbledonie. Sezon zakończył na pierwszym miejscu w rankingu ATP.

2006

Obrona tytułów w Ad-Dausze, Indian Wells i Miami. W Halle pobił rekord Bjorna Borga w liczbie zwycięstw z rzędu na trawie. Po zwycięstwie w Halle przyszły triumfy w: Wimbledonie, Toronto, US Open, Tokio, Madrycie, Bazylei. Na koniec sezonu wygrał turniej Tennis Masters Cup.

2007

Obrona tytułu w Australian Open na początek sezonu. Pod koniec lutego czwarty raz wygrał na kortach w Dubaju. Rekordową passę 41 zwycięstw z rzędu przerwał mu Guillermo Canas w Indian Wells. Następnie wygrał rozgrywki w Hamburgu i oczywiście na Wimbledonie. Triumf w zawodach w Cincinnati oznaczał 50 wygrany turniej przez Federera w karierze. Kolejny rekord pobił podczas US Open, w którym zwycięstwo oznaczało triumf w Nowym Jorku po raz czwarty z rzędu co nie zdarzyło się wcześniej w erze open. Roger obronił tytuł w rodzinnej Bazylei. Na koniec sezonu po raz czwarty w karierze wygrał turniej Tennis Masters Cup.

2008

Przerwana passa 10 finałów wielkoszlemowych z rzędu poprzez porażkę w Melbourne z Djokoviciem. Stwierdzono u niego mononukleozę, która była przyczyną jego słabszej dyspozycji w tym roku. Do kwietnia nie wygrał żadnego turnieju co nie zdarzyło mu się od 2000 roku. Wygraną odniósł w końcu podczas turnieju w Estoril. Niemal tradycyjnie wygrał turniej w Halle. Również na Wimbledonie wszystko szło zgodnie ze sprawdzonym scenariuszem bowiem do finału awansował bez straty seta. W 5-cio godzinnym starciu z Nadalem Federer musiał uznać wyższość swojego regularnego pogromcy w 2008 roku. Mecz ten uznano za jeden z najlepszych jakie rozegrano w tenisie. W sierpniu po 237 tygodniach stracił prowadzenie w rankingu ATP. Na igrzyskach olimpijskich w Pekinie zawiódł w singlu gdzie odpadł w ćwierćfinale. Niepowodzenie powetował sobie w deblu gdzie w parze z Wawrinką wygrał złoty medal. We wrześniu po raz 5 triumfował w US Open. Do końca sezonu wygrał jeszcze tylko zawody w Bazylei, a turniej Masters zakończył po fazie grupowej. Na koniec sezonu znalazł się za plecami Rafy Nadala

2009

Na pierwsze zwycięstwo musiał czekać do maja gdy wygrał w Madrycie. Udało mu się triumfować na kortach Rollanda Garrosa co pozwoliło mu skompletować karierowego wielkiego szlema. Po raz siódmy z rzędu awansował do finału Wimbledonu i tym razem wygrał główne trofeum. Pobił tym samym rekordową liczbę triumfów w turniejach wielkiego szlema, który należał do tej pory do Pete'a Samprasa (14). Ostatnie zwycięstwo w sezonie odniósł w Cinncinati. Sezon zakończył na szczycie rankingu ATP.

2010

Sezon rozpoczął od zwycięstwa w Australian Open, które było jego 16 zwycięstwem w Wielkim Szlemie. W Halle przegrał pierwszy mecz od 2002 roku. Po raz kolejny triumfował za to w Cincinnati. Zwycięstwami zakończył też turnieje w Sztokholmie i Bazylei.

2011

Zwycięstwo w Ad-Dausze na początku sezonu. Na kolejne zwycięstwo musiał czekać aż 10 miesięcy kiedy to triumfował w swojej Bazylei. W tym roku nie wygrał żadnego turnieju Wielkiego Szlema. Na koniec roku wygrał jednak ATP World Tour Finals w Londynie bijąc tym samym rekord Ivana Lendla i Pete'a Samprasa w liczbie zwycięstw w tej imprezie.

2012

Podczas Australian Open rozegrał swój tysięczny mecz w karierze (wygrana z del Potro). Wygrał turniej w Rotterdami i po raz kolejny w Dubaju. Po raz czwarty w karierze zwycięstwem zakończył turniej w Indian Wells. Odniósł triumf w Madrycie. 17 tytuł wielkoszlemowy zdobył na kortach Wimbledonu, wyrównując tym samym rekord 7 zwycięstw w tym turnieju. Z wynikiem 296 tygodni na szczycie listy ATP pobił rekord Pete'a Samprasa. W turnieju olimpijskim zdobył srebrny medal w singlu. Po raz piąty wygrał turniej w Cincinnati.

2013

6 w karierze zwycięstwo w Halle. Po raz pierwszy od 2002 roku sezon zakończył poza pierwszą trójką rankingu (6 miejsce)

2014

Po raz kolejny wygrał turniej w Dubaju. 9 w karierze finał Wimbledonu zakończył się porażką z Novakiem Djokoviciem. Tradycyjnie zwyciężył w Halle oraz w Cincinatti gdzie pokonał Davida Ferrera. Kolejny puchar podniósł po zwycięstwie w Szanghaju. 6 raz triumfował również w halowym turnieju w Bazylei. Z finałowego spotkania turnieju Masters wyeliminowała go kontuzja pleców.

2015

Zwycięstwo na początek sezonu w Brisbane. Przekroczył tym samym barierę 1000 zwycięstw w ATP World Tour. Po raz 7 wygrał imprezę w Dubaju, której stał się monopolistą. Triumfował w Stambule oraz już tradycyjnie w Halle.