Szybkość gry:

Korty twarde są szybsze od kortów ziemnych i nieco wolniejsze od trawiastych, przez co są uważane za najbardziej uniwersalne. W zależności od podłoża mogą być:

• betonowe,
• asfaltowe.

Piłka w wyniku kontaktu z tego typu kortem traci ok. 33% swojej prędkości.

Oznacza to w praktyce, że jeżeli piłka zostanie uderzona z prędkością 100 km/h to po odbiciu od kortu zwolni do prędkości 67 km/h.

Piłka odbija się od podłoża wyżej niż na kortach trawiastych, ale niżej niż na ceglanych (średnio na wysokość pasa zawodnika).

Oba te czynniki sprawiają, że wymiany na kortach twardych trwają dłużej niż na kortach trawiastych i nieco krócej niż na kortach ziemnych.

Budowa i konserwacja kortu:

Korty twarde wzięły swoją nazwę od tego, że są praktycznie pozbawione elastyczności, a także są odporne na normalne oddziaływania, jakim jest poddawany kort tenisowy podczas gry.

Zaletą twardych kortów są stosunkowo niskie koszty budowy i praktycznie zerowe koszty późniejszego konserwowania.

Na uprzednio ubitą ziemię wylewa się kilkucentymetrową warstwę betonu lub asfaltu, która po wyschnięciu jest pokrywana zazwyczaj tworzywami sztucznymi, które nie przepuszczają powietrza ani wody. Dzięki temu korty twarde wysychają dużo szybciej niż korty ziemne czy trawiaste.

Linie malowane są ekologicznymi, wodoodpornymi farbami i zazwyczaj nie wymagają regularnego odświeżania, gdyż są odporne na ścieranie.

W Ameryce Północnej (m.in. na turnieju US Open) do pokrycia kortów używa się głównie:

• krzemionki,
• gumy,
• specjalnej farby akrylowej (tzw. nawierzchnia DecoTurf).

Im grubsza warstwa akrylowa tym wolniejszy staje się kort. Sporo zależy także od proporcji każdego z pozostałych podkładów.

W Australii do niedawna popularne były korty typu Rebound Ace, do pokrycia których używano tworzyw syntetycznych.

Kolejnymi warstwami są tutaj m.in.

• włókno szklane,
• guma poliuretanowa.

Korty te są nieco wolniejsze od amerykańskich i również tutaj sposób odbicia się piłki od kortu zależy od proporcji poszczególnych składników.

Korty twarde w przeciwieństwie do nawierzchni naturalnych (ceglanych i trawiastych) nie wymagają przykrywania plandekami podczas deszczu i nie praktykuje się tego typu działań na żadnym turnieju rozgrywanym na nawierzchni twardej. Dzieje się tak między innymi dlatego, że po przykryciu kortu, z powodu różnic temperatur, pod plandeką następuje zjawisko skraplania pary wodnej zawartej w powietrzu, w wyniku czego na powierzchni kortu powstają krople wody, które po usunięciu plandeki i tak trzeba usunąć.

Z kolei plandeki umożliwiające odpowiednią cyrkulację powietrza są wyjątkowo kosztowne i nawet na Wimbledonie używa się ich tylko na głównych kortach.

Po ustaniu opadów woda z kortów jest usuwana za pomocą szczotek, a gdy kort jest już w miarę suchy, to do usunięcia resztek wody używa się ręczników.

Charakterystyka nawierzchni:

Poruszanie się po kortach twardych najbardziej obciąża stawy w porównaniu z innymi kortami. Ślizganie się po twardej nawierzchni (o ile jest sucha) jest mocno utrudnione i próby tego typu manewrów często kończą się kontuzjami stawu skokowego.

Kort staje się ponadto bardzo śliski po opadach deszczu i warto wstrzymać się z grą aż do pełnego wyschnięcia kortu, aby uniknąć niepotrzebnej kontuzji.