Historia tenisa ziemnego:

Ok. 1500 p.n.e.:

Historycy doszukali się w starożytnym Egipcie, że już w tamtych czasach popularna była gra polegająca na odbijaniu piłki dłonią, bądź innym przyrządem – świadczą o tym rysunki umieszczone na murach starożytnych świątyń.

Niektórzy historycy twierdzą również, że nazwa tenis wzięła się od starożytnej miejscowości Tennis nad Nilem, a słowo rakieta od arabskiego słowa „rahat” oznaczającego dłoń.

Dalsze ślady gry o podobnych zasadach występują w literaturze starożytnych Greków i Rzymian. Według historyków Grecy zapożyczyli tą grę właśnie od Egipcjan lub Persów i nazwali ją „sphairistike”, co można przetłumaczyć jako „gra piłką”.

VIII wiek:

Do centralnej Europy gra trafiła w średniowieczu wraz z najazdami Saracenów, którzy w VIII wieku dotarli do południowej Francji.

Tutaj z kolei grą zainteresowali się chrześcijańscy mnisi i z czasem pojawiła się ona w klasztorach i na dworach w całej zachodniej Europie. Grę początkowo nazywano we Francji „La Soule”, a piłkę odbijano gołymi rękami lub za pomocą drewnianej pałki.

XI – XII wiek:

Zasady gry przez cały czas były modyfikowane i można uznać, że dopiero na przełomie XI i XII wieku gra zaczęła przypominać tenis ziemny znany nam obecnie.

Jako, że piłki początkowo były twarde, co prowadziło do częstych kontuzji u zawodników, zaczęto używać skórzanych rękawic, a następnie piłkę odbijano za pomocą drewnianych pacek, które stały się pierwszymi rakietami tenisowymi.

Sama piłka początkowo była drewniana, ale szybko odkryto, że lepszym pomysłem jest użycie piłki pokrytej skórą lub płótnem, które wypełniano kolejno piórami, sierścią, piaskiem, wapnem, kawałkami ubrań i wełną.

XIII wiek:

Według historyków, w XIII wieku było już ponad 1800 kortów rozsianych po całej Francji.

Uważa się, że słowo tenis pochodzi od francuskiego czasownika „tenez” oznaczającego „trzymaj!”. Słowo to wykrzykiwali zawodnicy do swoich przeciwników podczas wprowadzania piłki do gry. Również za czasów „gry dłonią” pojawiła się charakterystyczna punktacja tenisowa. Początkowo każdy punkt liczono oddzielnie, bez żadnych podziałów na gemy oraz sety. Jako, że czasami zawodnicy grali po kilkanaście godzin, wyniki na koniec rozgrywki zaczęły być astronomiczne. To spowodowało, że zaczęto grać poszczególne partie do 24 wygranych gier, następnie do 12 i do 6 gier. Każda taka gra składała się na 4 wygrane punkty.

Żeby jednak nie myliła się punktacja, w poszczególnych partiach i grach zaczęto kolejne punkty liczyć jako 15, 30, 45 i 60.

Jedna teoria zakłada, że taki sposób liczenia punktów wiąże się ze wskazówkami na tarczy zegara, gdzie godzina dzieli się na cztery kwadranse.

Druga bardziej prawdopodobna wersja wiąże się z hazardem, który był bardzo popularny w tamtych czasach. O końcowy wynik gry lubili się zakładać zarówno widzowie jak i sami gracze. Zazwyczaj podstawową stawką za grę był jeden denar, który z kolei dzielił się na 60 sous, a każda wygrana piłka była warta 15 sous. Na koniec dnia gracze rozliczali się i zamieniali wygrane partie na pieniądze. Jednym ze zwyczajów było również podawanie wyniku przez rozpoczynającego wymianę, przy czym najpierw podawał on swój dorobek w punktach. Żeby było krócej zamiast „45″ wymawiano „40″ i stąd prawdopodobnie pochodzi obecna punktacja 15-30-40 i gem.

Jeżeli doszło do wyniku 40-40 to taki stan nazywano „deux”, co oznaczało stan równy i tak jak obecnie trzeba było wygrać dwie piłki z rzędu aby wygrać partię.

1316:

Po wyczerpującym spotkaniu w „Jeu De Paume” zmarł ówczesny król Francji Ludwik X. Mimo tego wypadku gra nie straciła nic na swojej popularności.

1480:

Z inicjatywy króla Ludwika XI powstał cech rzemieślników zajmujących się produkcją piłek odpowiedniej jakości oraz drewnianych rakiet.

1498:

Na korcie życie stracił król Karol VIII, uderzając głową o futrynę drzwi prowadzących na kort.

Po 1500:

Do odbijania piłki zaczęto używać rakiet z drewnianą ramą wypełnioną strunami produkowanymi z baranich jelit. Kształtem rakiety te przypominały rakiety stosowane obecnie.

Piłkę odbijano od klasztornych ścian lub nad zawieszonym na środku sznurem.

Grę zaczęto nazywać „Jeu De Paume”, co można przetłumaczyć jako „grę dłonią”.

XV – XVI wiek:

Gra trafiła do Anglii i znalazła entuzjastów w osobach królów: Henryka VII i Henryka VIII, którzy zlecili budowę nowych kortów.

Zazwyczaj na każdym dworze panowały trochę inne zasady gry, a korty różniły się od siebie wymiarami.

Grę z racji tego, że była przywilejem królów i arystokratów zaczęto nazywać „real tennis” lub „royal tennis” czyli „królewski tenis”.

XVIII – XIX wiek:

„Gra dłonią” stopniowo traciła na popularności i przyczyniła się do tego głównie francuska rewolucja, która chciała obalić wszystko, co związane było z królem. Wydarzenia te zahamowały rozwój dyscypliny na kilkadziesiąt lat.

1839:

Amerykanin Charles Goodyear wynalazł proces wulkanizacji gumy, który sprawił że materiał ten stał się bardziej sprężysty, a środek piłki mogło wypełniać samo powietrze, przez co odbijała się ona wyżej od nawierzchni.

1847:

Brytyjczyk John Heathcote wynalazł do pokrycia piłki, powszechnie przyjętą białą włochatą tkaninę. Piłka z tamtych czasów przypominała wyglądem obecną piłkę do gry w baseball.

Wynalazki Heathcote oraz Goodyear natchnęły entuzjastów tenisa do przetestowania gry na trawiastej nawierzchni oraz na otwartej przestrzeni. To z kolei wymusiło, z racji braku ścian otaczających pole gry, do sformułowania kilku nowych zasad.

Rakiety tenisowe w dalszym ciągu były drewniane i naciągane fabrycznie.

1859-1865:

W angielskiej miejscowości Birmingham, major Harry Gem, z zawodu adwokat, a także jego hiszpański przyjaciel Augurio Perera stworzyli grę będącą kombinacją angielskich gier z użyciem rakiety (tenisa, krykieta, badmintona i squasha) oraz hiszpańskiej gry Pelota, w którą to grali na boisku do krokieta.

1869:

W Wimbledonie, znajdującym się na przedmieściach Londynu powstał „The All England Croquet Club”, skupiający sympatyków krokieta.

1873:

Oficer brytyjskiej armii, major Walter Clopton Wingfield wymyślił podobną grę i zaprezentował ją zgromadzonym gościom podczas przyjęcia w jego posiadłości w Llanelidan w północnej Walii. Wingfield początkowo nazwał swoją grę „Sphairistike” (co z greckiego znaczy „gra piłką”), bowiem taką nazwę nosiła starożytna grecka gra podobna do tenisa.

Pod wpływem sugestii polityka Arthura Balfoura, Wingfield zmienił nazwę na „lawn tennis”, która funkcjonuje w Wielkiej Brytanii do dziś i można ją przetłumaczyć jako „tenis na trawie”.

Gra wymyślona przez Wingfielda szlakami handlowymi trafiała do innych angielskich kolonii rozsianych po całym świecie m.in. do Australii, Indii oraz Chin, a stamtąd trafiała do innych krajów.

Gra zawędrowała na Bermudy, gdzie zainteresowała się nią Amerykanka Mary Ewing Outerbridge, która przebywała tam na wakacjach, a zasady gry poznała od przyjaciela Wingfielda. Postanowiła ona zabrać skrzynkę Wingfielda do Stanów Zjednoczonych, gdzie z pomocą brata stworzyła trawiasty kort tenisowy w jednej z dzielnic Nowego Jorku.

1874:

Harry Gem i Augurio Perera wraz z dwoma doktorami ze szpitala Warneford stworzyli pierwszy na świecie klub tenisowy.

Walter Clopton Wingfield spisał wszystkie zasady gry w 8-stronicowej broszurce i udał się z nią do urzędu patentowego, gdzie jednak odrzucono jego patent.

Nie zraziło to jednak pomysłowego Anglika, który niebawem zajął się promowaniem swojej gry, sprzedając sprzęt do jej uprawiania w drewnianych skrzynkach.

Zawierały one cztery drewniane rakiety, gumowe piłki, słupki, a także siatkę wraz z instrukcją montażu oraz broszurką z zasadami gry.

Cały zestaw kosztował ponad 5 funtów brytyjskich, co było bardzo dużą kwotą w tamtych czasach. Mimo to entuzjastów tej gry wciąż przybywało, szczególnie wśród arystokratów.

Kort wymyślony przez Wingfielda kształtem przypominał klepsydrę i składał się z dwóch połączonych ze sobą trapezów, z krótszymi podstawami na środku kortu i dłuższymi na jego końcach oraz zaokrąglonymi bokami.

Na boiskach „Staten Island Cricket and Baseball Club” w Nowym Jorku powstały korty, na których rozgrywano regularnie tenisowe spotkania.

Dwóch braci : Clarence i Joseph Clark, zabrali jedną ze skrzynek Wingfielda do Ameryki, doprowadzając do rozegrania pierwszego turnieju tenisowego w Stanach Zjednoczonych w 1874 roku.

1875:

Wingfield pod wpływem krytyki postanowił trochę zmodyfikować zasady. Nie mniej jednak to właśnie majora Wingfielda zgodnie uznaje się za pierwszego profesjonalnego tenisistę.

W The All England Croquet Club krykiet nie przyciągał zadowalającej liczby widzów, więc członkowie klubu podjęli decyzję o dodaniu „tenisa na trawie” jako dyscypliny pokazowej. Jak się okazało trawiaste korty do krokieta świetnie nadawały się również do gry w tenisa.

1877:

Tenis stał się na tyle popularny, że nazwę klubu zmieniono na „All England Croquet and Lawn Tennis Club”. Klub ten istnieje pod tą samą nazwą do dziś (z tym, że krokiet i tenis na trawie zamieniono w nazwie miejscami) i jest głównym organizatorem wielkoszlemowego turnieju wimbledońskiego.

Klub szybko przejął kontrolę nad dalszym rozwojem dyscypliny i postanowił trochę zmodyfikować zasady. H.C. Marshall, C. Heathcote oraz J.H. Walsh wnieśli największy wkład w tworzenie zasad obecnych do dzisiaj.

Jedna z głównych zmian polegała na zmodyfikowaniu kształtu kortu, który w zgodnej opinii wyglądał trochę dziwacznie, w kort prostokątny na wzór boiska do krokieta.

Ustalono również odpowiednie wymiary kortu, które zachowały się do dnia dzisiejszego.

Oprócz tego wprowadzono m.in. stan równowagi (ang. „deuce”) i przewagi (ang. „advantage”) oraz dwie szanse serwisowe przy wprowadzaniu piłki do gry.

1880:

Tenis dotarł do Australii, jako że była ona kolonią brytyjską. Rozegrano również pierwszy turniej o mistrzostwo stanu Wiktoria.

1881:

Powstała Amerykańska Federacja Tenisa Ziemnego (obecnie USTA), która ustandaryzowała reguły gry.

W miejscowości Newport, w stanie Rhode Island, USTA zorganizowała pierwsze mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w tenisie, które wygrał Dick Sears. Była to pierwsza edycja wielkoszlemowego turnieju US Championships (obecnie US Open), otwarta początkowo jedynie dla obywateli Stanów Zjednoczonych. Pierwszym zwycięzcą debla był wspomniany Clarence Clark.

Rozegrano po raz pierwszy turniej o mistrzostwo Francji wśród mężczyzn.

1882:

Komitet turnieju Wimbledon zdecydował się dokonać kilku zmian w regulaminie. Obniżono siatkę, zezwolono na serwowanie z nad głowy oraz zmniejszono wymiary pola serwisowego.

1887:

Rozegrano po raz pierwszy turniej z udziałem kobiet podczas US Championships.

Rozegrano po raz pierwszy turniej o mistrzostwo Francji wśród kobiet.

1896:

Tenis był jedną z głównych dyscyplin pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich w Atenach.

Turniej singlowy wygrał Irlandczyk John Mary Pius Boland.

1900:

Amerykanin Dwight Davis wpadł na pomysł zorganizowania pierwszego meczu międzypaństwowego pomiędzy reprezentacjami Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, a także ufundował srebrny puchar dla zwycięzcy. Turniej nazwał międzynarodowymi mistrzostwami w tenisa na trawie, który później przemianowano na Puchar Davisa. Turniej pod tą nazwą rozgrywany jest do dzisiaj i jest to najbardziej prestiżowy turniej międzynarodowy w męskim tenisie. Rozgrywki w jego ramach trwają cały rok, a startuje w nim ponad 150 reprezentacji.

1905:

Odbyły się pierwsze mistrzostwa w Australii w 1905 roku jako „The Australasian National Championships”.

Wzięło w nich udział siedemnastu zawodników, a wygrał je reprezentant gospodarzy Rodney Heath.

1908:

Amerykanin Fred Alexander został pierwszym obcokrajowcem, który triumfował na turnieju „The Australasian National Championships”.

1912:

Rywalizację w Mistrzostwach Francji przeniesiono na nawierzchnię ceglaną (początkowo turniej rozgrywany był na nawierzchni trawiastej).

1913:

Powołana została Międzynarodowa Federacja Tenisa, która początkowo liczyła trzynastu członków reprezentujących czternaście krajów. Główną ideą tej organizacji stało się dbanie o rozwój i propagowanie dyscypliny oraz zminimalizowanie różnic, jeśli chodzi o zasady gry w poszczególnych krajach.

1915:

Przeniesiono rywalizację US Championships z Newport do dzielnicy Forest Hills w Nowym Jorku.

Lata 20, XX wiek:

Pojawił się podział tenisistów na zawodowców i amatorów, co doprowadziło do częściowego zahamowania rozwoju dyscypliny.

Międzynarodowa Federacja Tenisa uznała, że w turniejach rozgrywanych pod jej egidą, a więc również w turniejach wielkoszlemowych, startować mogą jedynie tenisiści amatorzy, którzy podlegali swoim krajowym federacjom. Nie otrzymywali oni jednak pieniędzy za swoje występy, gdyż w turniejach tych nie było puli nagród i jedynie najlepsi mogli liczyć na pieniądze od firm produkujących sprzęt sportowy lub innych dobroczyńców.

Zawodnicy, którzy pobierali opłatę za naukę tenisa, byli uznawani za profesjonalistów. To doprowadziło do sytuacji, że niektórzy zawodnicy, zazwyczaj ci najlepsi, przechodzili na zawodowstwo i przestali podlegać swoim krajowym federacjom. Zaczęli oni uczestniczyć w cyklu profesjonalnych turniejów tenisowych i podpisywali kontrakty z organizatorami, którym później podlegali.

Głównymi rozgrywkami zawodowymi był tzw. cykl Pro Tours, w którym najlepsi zawodnicy rozgrywali między sobą spotkania pokazowe dla zgromadzonej publiczności (oczywiście nie za darmo).

1922:

Kobiety dopuszczono do rywalizacji w „The Australasian National Championships”.

1923:

Od tego roku rozgrywać zaczęto turniej o Puchar Wightman pomiędzy kobiecymi reprezentacjami Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych.

1924:

Międzynarodowa Organizacja Tenisowa opublikowała wyczerpujący zbiór zasad obowiązujących na korcie tenisowym, który do dzisiaj pozostał praktycznie niezmieniony.

1925:

Po raz pierwszy w Mistrzostwach Francji mogli startować zawodnicy z innych krajów (do 1925 roku mogli startować wyłącznie reprezentanci gospodarzy).

1926:

Powstał pierwszy cykl turniejów Pro Tours z inicjatywy Amerykanina Charlesa Pyle’a, który nakłonił kilku znanych amerykańskich i francuskich tenisistów, w tym ówczesne gwiazdy tenisa w osobach Vincenta Richarda i Suzanne Lenglen do udziału w pokazowych meczach.

Zawodnicy rozgrywali spotkania w wielu miastach, głównie w Ameryce Północnej, często spotykając się między sobą kilkadziesiąt razy w ciągu roku.

1927:

Francuzi po raz pierwszy wygrali Puchar Davisa i w kolejnym roku zgodnie z tradycją to oni mieli być gospodarzami tego turnieju. To skłoniło Francuzów do wybudowania w Paryżu kompleksu kortów, których patronem został znany we Francji pilot Roland Garros, który z samym tenisem nie miał nic wspólnego. Nie mniej jednak na tych kortach turniej rozgrywany jest do dzisiaj.

Fred Perry wygrał mistrzostwa świata w tenisie stołowym, a później zasłynął również tym, że jako pierwszy tenisista wygrał wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe.

1928:

W wyniku konfliktu pomiędzy federacją tenisową a organizatorami igrzysk w 1928 roku, tenis ziemny zniknął z programu olimpijskiego i wrócił do niego jako pełnoprawna dyscyplina dopiero w 1988 roku.

1952:

Od tego roku rozgrywanych było tylko siedem zawodowych turniejów, w których startowali najlepsi zawodnicy z całego świata oraz dwa dodatkowe turnieje (The British Pro and The German Pro), w których startowali jedynie reprezentanci gospodarzy (odpowiednio Brytyjczycy i Niemcy).

1960:

Podjęto pierwsze próby zniesienia podziału zawodników na amatorów i zawodowców, kiedy to Międzynarodowa Federacja Tenisa zwołała spotkanie swoich członków i przeprowadziła głosowanie. Pomysł przegrał pięcioma głosami i w dalszym ciągu w turniejach wielkoszlemowych mogli startować jedynie amatorzy.

Zwykle było tak, że zawodnicy, którzy już na początku swojej kariery odnosili w turniejach wielkoszlemowych sukcesy, szybko przechodzili na zawodowstwo w celu zarabiania pieniędzy.

Z czasem nasiliło się również zjawisko nazywane „ukrytym zawodowstwem” (tzw. „shamateurism”), które polegało na wręczaniu nieoficjalnych premii zawodnikom w zamian za udział w amatorskich turniejach.

1963:

Z inicjatywy Australijki Nell Hopman, w 1963 roku z okazji 50-lecia Międzynarodowej Federacji Tenisa (ITF) powołano Puchar Federacji, a do rozgrywek przystąpiło szesnaście kobiecych reprezentacji. Mecze odbywały się w ciągu jednego tygodnia, aż do 1995 roku, kiedy przyjęto formułę obecną w rozgrywkach Pucharu Davisa.

1967:

Organizatorzy Wimbledonu ogłosili, że w kolejnym turnieju będą mogli wystąpić gracze zawodowi. Za nimi poszli organizatorzy pozostałych turniejów wielkoszlemowych, co w rezultacie zapoczątkowało Erę Open w tenisie.

Pojawiły się metalowe rakiety dzięki firmie Wilson. Ich wynalazcą był jednak Francuz Rene Lacoste, były znakomity tenisista, a także założyciel znanej firmy odzieżowej „Lacoste”.

Powstały dwie zawodowe grupy tenisistów : „The National Tennis League” (NTL) oraz „World Championship Tennis” (WCT), których sponsorzy decydowali za zawodników, w których turniejach mogą startować, a w jakich nie.

1968:

Nastała Era Open w tenisie.

Pierwszy oficjalny turniej otwarty dla amatorów i zawodowców został rozegrany w angielskim Bournemouth.

Wprowadzono tie-breaka, a jego pomysłodawcą był jeden z członków organizacji Amerykanin James Van Alen. Zmianę wprowadzono w celu skrócenia spotkań tenisowych, tak aby były one bardziej atrakcyjne dla stacji telewizyjnych, przeprowadzających relację z turnieju.

Turniej US Championships zmienia nazwę na US Open (nazwa funkcjonuje do dziś).

French Open stał się pierwszym turniejem wielkoszlemowym, który dopuścił do rywalizacji amatorów i zawodowców oraz wprowadził nagrody pieniężne.

Szefowie oraz „World Championship Tennis” (WCT) nie dopuścili swoich zawodników do startu we French Open.

Ruszył cykl turniejów organizowanych przez obie zawodowe grupy – „The National Tennis League” (NTL) oraz „World Championship Tennis” (WCT).

1970:

We French Open nie wystartowali żadni tenisiści z „The National Tennis League” (NTL) oraz „World Championship Tennis” (WCT).

Grupa WCT wchłonęła grupę NTL.

Jako, że w szeregach obu grup (WCT oraz NTL) było wielu znakomitych tenisistów, ich szefowie mieli na początku Ery Open sporą władzę w światowym tenisie.

Żeby uchronić rozgrywki tenisowe przed ich wpływem, z inicjatywy Amerykanina Jacka Kramera, Międzynarodowa Federacja Tenisa powołała w 1970 roku cykl 28 turniejów zwany Grand Prix (w tym French Open, Wimbledon i US Open), który kończył się finałowym turniejem w Sztokholmie dla najlepszych tenisistów.

Kramer wymyślił również rankingowy system punktowy, który obowiązuje do dzisiaj. Zawodnicy otrzymywali za starty w turniejach odpowiednią ilość punktów, zależną od tego jak daleko dotarli w turnieju, a na koniec sezonu najlepsi dzielili się ustaloną wcześniej pulą pieniężną i uzyskiwali udział w turnieju kończącym sezon.

Gracze skupieni w grupach zawodowych mogli startować w cyklu Grand Prix jeżeli otrzymali zgodę od szefów swoich grup.

Jedna z najlepszych zawodniczek w historii Billie Jean King wraz z ośmioma innymi tenisistkami, podpisała kontrakt o symbolicznej wartości jednego dolara z wydawczynią magazynu „Tennis World” Gladys Heldman na zorganizowanie zawodowego cyklu turniejów.

1971:

Władze WCT powołały własny cykl 20 turniejów (w tym Australian Open), który również kończył się turniejem finałowym z udziałem najlepszych zawodników cyklu.

W cyklu turniejów WCT wystartowało 32 zawodników, wśród których było wiele ówczesnych gwiazd światowego tenisa.

W tym samym roku ruszył jeszcze jeden niezależny cykl turniejów halowych w Stanach Zjednoczonych, powołany przez Billiego Riordana.

Wystartował cykl 19 turniejów damskich nazwany Virginia Slims. Pierwszy turniej w Houston miał pulę nagród 7’500 dolarów, a w całym cyklu zawodniczki miały do podziału 309’100 dolarów.

1972:

Konflikt pomiędzy Międzynarodową Federacją Tenisa (ITF) a władzami WCT doprowadził do tego, że między styczniem a lipcem 1972 roku, gracze uczestniczący w cyklu WCT otrzymali zakaz udziału w turniejach z cyklu Grand Prix, w tym we French Open i Wimbledonie.

1973:

Ruszył jeszcze jeden cykl turniejów, a mianowicie European Spring Circuit.

Tenisiści utworzyli związek graczy zawodowych (ATP) i wprowadzili do rozgrywek komputerowy ranking, który był najbardziej sprawiedliwy w wyłonieniu najlepszych zawodników na koniec sezonu.

Związek miał za zadanie bronić praw zawodników i gdy w 1973 roku organizatorzy turnieju wimbledońskiego nie zezwolili na start Niki Pilicowi z Jugosławii, 79 zawodników zdecydowało się w ramach protestu zbojkotować ten turniej.

Miało miejsce wydarzenie, które było skutkiem wypowiedzi byłego mistrza Wimbledonu (z 1939 roku), 55-letniego wówczas Bobbiego Riggsa, który stwierdził, że w tym wieku bez trudu mógłby ograć najlepsze ówcześnie zawodniczki świata. Doprowadziło to do zorganizowania spotkania w hali Houston Astrodome między Riggsem a najlepszą ówcześnie tenisistką Billie Jean King, która bez problemu ograła rywala bez straty seta. Mecz obejrzała rekordowa do dzisiaj liczba widzów, a dokładnie 30’492 osoby.

Z inicjatywy wspomnianej Billie Jean King powstał w Londynie Związek Kobiecego Tenisa (WTA), który przejął kontrolę nad wszystkimi turniejami z udziałem kobiet, tworząc jeden cykl imprez.

Na wielkoszlemowym turnieju US Open zrównano kwotę jaką otrzymywali zwycięzcy singla panów oraz pań.

1974:

Władze WTA podpisały pierwszy kontrakt telewizyjny ze stacją CBS.

1976:

Pojawiły się pierwsze rakiety z rozmaitych tworzyw sztucznych na bazie włókna węglowego i grafitu, dzięki pomysłowości Amerykanina Howarda Heada.

Amerykanka Chris Evert jako pierwsza sportsmenka w historii przekroczyła kwotę miliona dolarów zarobionych w karierze.

1978:

US Open przeniesiono do parku Flushing Meadows w dzielnicy Queens w Nowym Jorku, gdzie rozgrywany jest do dzisiaj.

Do cyklu Grand Prix przyłączono 8 turniejów z cyklu WCT.

1980:

W zawodowych rozgrywkach kobiet, składających się z 47 międzynarodowych turniejów oraz z pulą nagród przekraczającą 7 milionów dolarów, startowało już ponad 250 zawodniczek posiadajacych status zawodowych tenisistek.

1982:

Cykl WCT znów uzyskał niezależność, ale stopniowo tracił na popularności aż zniknął na dobre z kalendarza imprez tenisowych.

Od tego czasu głównymi rozgrywkami był cykl Grand Prix pod egidą nowej organizacji, nazwanej Men’s Tennis Council (MTC).

1983:

Głównym sponsorem całych kobiecych rozgrywek została marka papierosów Virginia Slims koncernu tytoniowego Philip Morris, a pula nagród w całym roku wzrosła do 10 milionów dolarów.

1988:

Turniej Australian Open rozgrywany był do tego roku na nawierzchni trawiastej, po czym zdecydowano się go przenieść na twardą nawierzchnię typu Rebound Ace.

Tenis wraca do programu olimpijskiego jako pełnoprawna dyscyplina.

1990:

Władzę nad męskimi rozgrywkami przejęła organizacja ATP i cykl Grand Prix przemianowano na cykl ATP Tour. Składał się on z serii dziewięciu turniejów zwanych „Super Nine” (obecnie „Masters 1000″) oraz około 60 pozostałych imprez niższej rangi.

Na koniec roku najlepsi zawodnicy w rankingu ATP uczestniczyli w finałowym turnieju nazwanym Mistrzostwami Świata ATP Tour.

Niezależnie od niego, na koniec roku rozgrywany był również turniej o Puchar Wielkiego Szlema (Grand Slam Cup) organizowany przez Międzynarodową Federacją Tenisa. Uczestniczyło w nim szesnastu zawodników z najlepszymi wynikami w turniejach wielkoszlemowych, które do dzisiaj podlegają Międzynarodowej Federacji Tenisa.

Sytuacja ta utrzymywała się do 1999 roku, kiedy to postanowiono połączyć obie imprezy kończące rozgrywki, tworząc jeden turniej nazwany Masters Cup (obecnie Mistrzostwa ATP).

Sponsorem rozgrywek kobiecych została firma Kraft General Foods, a pula nagród wzrosła do 23 milionów dolarów.

1995:

Kobiece rozgrywki przyjęły nazwę WTA Tour, a sponsorem cyklu została firma Corel. Przez następne 10 lat rozgrywki miały jeszcze kilku tytularnych sponsorów.

2005:

Cykl turniejów dla kobiet zmienił nazwę na Sony Ericsson WTA Tour. Kontrakt z tym potentatem telefonii komórkowej jest rekordowy, nie tylko w kobiecym tenisie, ale ogólnie w całym kobiecym sporcie.

Dokonały się kolejne zmiany w regulaminie, kiedy to postanowiono uatrakcyjnić spotkania deblowe w zawodowych turniejach (z wyjątkiem Wielkiego Szlema i Pucharu Davisa) i zlikwidowano gry na przewagi (przy stanie 40:40 rozgrywana jest decydująca piłka). Dodatkowo w miejsce trzeciego seta wprowadzono tzw. super tie-break rozgrywany do 10 wygranych punktów z zachowaniem dwóch punktów przewagi.