Legendy tenisa: #5 John McEnroe

John Patrick McEnroe Jr urodził się 16.02.1959  w szpitalu amerykańskiej bazy wojskowej Wiesbaden w Niemczech. Matka była pielęgniarką, ojciec natomiast stacjonował w jednostce sił powietrznych. 9 miesięcy później rodzina przeniosła się do Nowego Jorku. Ojciec Johna został prawnikiem, dzięki czemu mógł wysłać syna do elitarnej szkoły na Manhattanie. Młody McEnroe od małego zainteresowany był tenisem, choć poświęcał tez czas na futbol i koszykówkę. W wieku 11 lat trafił do akademii tenisowej „Port Washington”, gdzie trenował pod okiem słynnego Harry’ego Hopmana. Po pięciu latach John za wybryki został zawieszony na pół roku. Po szkole średniej zaczął studia na Uniwersytecie Stanforda, ale dla tenisa porzucił naukę kilka miesięcy później. Jego młodszy brat- Patrick także został tenisistą, drugi brat poszedł w ślady ojca i został adwokatem.

John McEnroe seniorską karierę zaczynał w 1977 roku. Rok rozpoczął jako junior, lecz już w French Open-po wygraniu juniorskiej kategorii- wystartował w seniorach. Odpadł, już w drugiej rundzie, choć w mikście wygrał imprezę w parze z Mary Carillo. Doszedł też do półfinału Wimbledonu, przechodząc całe eliminacje(zagrał 8 meczy łącznie).  W1978 roku wygrał swój pierwszy turniej w Hartford. W Wimbledonie odpadł już po pierwszej rundzie, w US Open doszedł do półfinału, w którym przegrał z Connorsem. Świetnie mu szło natomiast po założeniu debla z Peterem Flemingiem. W parze wygrali 7 turniejów i osiągnęli finał Wimbledonu. Na koniec roku John był czwarty w rankingu ATP. Rok później wygrał upragnionego pierwszego szlema- Otwarte Mistrzostwa Ameryki- w półfinale ogrywając Jimmy’ego Connorsa i w decydującym starciu wygrywając z Gerulaitisem. W kolejnym roku obronił US Open, pokonując pierwszy raz Bjorna Borga. Szwed wziął swój odwet w finale Wimbledonu. Rok 1981 to jeden z najlepszych lat w karierze Amerykanina: obronił po raz kolejny tytuł na ojczystej ziemi, na Wimbledonie zaś zdetronizował Borga. W tamtym roku został najlepszym tenisistą świata. Kolejny rok przyniósł pasmo porażek w finałach i półfinałach, udało mu się natomiast zdobyć Puchar Davisa. W 1983 wygrał po raz kolejny Wimbledon, pierwszy raz wystąpił też w Australian Open (odpadł w półfinale). Najlepszym rokiem w karierze McEnroe był 1984. To wtedy wygrał Wimbledon, US Open, Masters i doszedł do finału Rolanda Garrosa (przegrał w Ivanem Lendlem pomimo prowadzenia w setach 2:0). W 1985 roku po raz ostatni zagrał w finale wielkiego szlema (w na kortach Flushing Meadows przegrał z Lendlem). W kolejnych latach wygrywał jeszcze mniejsze turnieje, jednak nie powtórzył już wcześniejszych sukcesów. Karierę zakończył w 1992 roku osiągając półfinał Wimbledonu (przegrał dopiero z Agassim).

John McEnroe bazował swoją grę na agresywnych zagraniach z głębi kortu i szybkich wypadach pod siatkę. Nie miał atomowego serwisu, przeciwnikom jednak sprawiała problem jego leworęczność. Zmiany kierunku serwisu i jego siły wielokrotnie krzywdziły oponentów po drugiej stronie siatki. Słynął ze swej waleczności: nie odpuszczał żadnego punktu, nawet przy wysokim prowadzeniu potrafił ryzykować zdrowie by odebrać piłkę. Prawdopodobnie najlepszy zawodnik w historii przy siatce. Potrafił świetnie przewidywać zagrania przeciwników, dzięki czemu trudno było go wyminąć, on sam jednak nie miał z tym żadnego problemu. Miał również świetny return, dzięki czemu mógł przejmować kontrolę na gemem, nawet przy podaniu konkurenta. Brak cierpliwości i „gorąca głowa” sprawiały jednak, że nie odniósł sukcesów na kortach ceglanych. Jak sam mówił, długie wymiany jego nudzą i nie jest do nich przygotowany.

Kibice jednak zapamiętali jego nie tylko jako jednego z najlepszych tenisistów w historii, ale również jako największego skandalistę i choleryka. Do historii przeszły jego kłótnie z sędziami, zawodnikami, czy kibicami. Często swoją złość wyrażał łamiąc rakietę. Wielokrotnie dyskwalifikowany i karany finansowo za swoje wybryki. Jak sam twierdził, sędziowie zawsze byli przeciwko niemu, jednak to go tylko bardziej nakręcało, dzięki temu grał lepiej. Nawet po zakończeniu kariery w turniejach weteranów czy meczach charytatywnych potrafił obrazić sędziego czy kibica.

McEnroe po zakończeniu zmagań na korcie, zaczął pracę jako komentator telewizyjny i robi to do dzisiaj. W 1995 roku otworzył własną galerię sztuki w Nowym Jorku. Dwa lata wydał album rockowy ze swoim zespołem „Johny Smith Band” i wyruszył w trasę po Ameryce. W 2002 roku wydał swoją autobiografię pt.: „You Cannot Be Serious”, co było dowołaniem do meczu na Wimbledonie w 1981 roku, kiedy John wykrzyczał to do sędziego. W 2004 roku prowadził program w NBC, ale szybko zdjęto go z anteny ze względu na oglądalność. Brał również udział w reklamach, sam jest ambasadorem marki Nike.

Karierę zakończył z bilansem 864 zwycięstw i 194 porażek (skuteczność 81,7 %). W 1999 roku potrafił w parze Steffi Graf osiągnąć półfinał Wimbledonu w mikście. Wygrał w swojej karierze 7 szlemów. Ponadto zwyciężył w 70 rywalizacjach deblowych (ostatnia w 2006 roku!). Jest rekordzistą w ilości wygranych turniejów singlowych i deblowych- 147 zwycięstw.

Autor: Dawid Paluch