Poziom Pomarańczowy (Orange Stage 2):

Poziom:

• Poziom 2 – Pomarańczowy (Orange Stage 2).

Wiek:

• 8 – 10 lat.

Piłka:

• 50% wolniejsza od standardowej piłki żółtej.

Wielkość Piłek:

• 6.00-6.86 cm.

Wielkość Rakiet:

• 23-25″ (58-63 cm).

Wielkość Kortów:

• 58-60ft (17.68-18,29m)  x  20-27ft (6,1-8,23m).

Wysokość Siatki:

• 31.5-36” (0.8-0.914m).

System Współzawodnictwa:

• Best-of-3 Tiebreak do 7 punktów,
• 1 krótki set do 4 gemów.

Opis Poziomu:

• zawodnicy grają na większym korcie, odpowiednim do ich wzrostu,
• piłki są trochę szybsze od piłek czerwonych,
• zawodnicy mają zdolność do wprowadzanie do gry umiejętności taktycznych,
• mecze są dłuższe niż na poziomie czerwonym.

Program – cechy charakterystyczne:

• Kort dostosowany do możliwości fizycznych dziewięcioletnich zawodników daje im szansę gry nie różniącej się wizualnie od zawodowców. Ich gra w zminiaturyzowanej formie już bardzo przypomina „dorosły” tenis.
• Młodzi tenisiści stosują różnorodne sposoby rozegrania akcji (tzw. wszechstronny styl gry).
• Jest to poziom, na którym rozpoczyna się kształtowanie docelowej (ostatecznej) techniki uderzeń.

Umiejętności taktyczne:

Pewna gra we wszystkich pięciu sytuacjach meczowych, stosowanie podstawowych rozwiązań taktycznych (proste kombinacje zagrań), kształtowanie tzw. Wszechstronnego stylu gry.

Gra pojedyncza:

• Gra „głęboka”.
• Otwieranie kortu, wywieranie presji poprzez wykorzystywanie długości i szerokości kortu (np. kros).
• Umiejętność wykorzystania krótszej piłki („wchodzenie w kort”), jeśli jest to tylko możliwe.
• Umiejętność wykorzystania słabszych stron przeciwnika.
• Umiejętność wykorzystania swoich silnych stron.
• Obrona przez atakiem i w sytuacji presji przeciwnika – krycie kortu, np. lob, aby zyskać na czasie.
• Obeznanie z typowymi sytuacjami/rozwiązaniami, stosowanymi przy serwowaniu i returnowaniu (np. kombinacje serwisu, returnu i następnych uderzeń).

Gra podwójna – podstawy:

• Atak po własnym serwisie lub returnie.
• Pozycje, rola poszczególnych zawodników.

Umiejętności techniczne:

Poziom, w którym rozpoczyna się kształtowanie docelowej techniki. Doskonalenie techniki odbywa się za pomocą metod zorientowanych zarówno na grę, jak i doskonalenie samego ruchu, także timingu oraz trening rytmu (łańcucha kinematycznego) – powtarzanie regularnej wymiany. Częste stosowanie procedury „otwarte-zamknięte-otwarte”.

Doskonalone elementy techniczne:

• Umiejętność obserwacji i antycypacji.
• Płynna praca nóg – naskok, zachowanie równowagi dynamicznej np. poprzez wykonywanie „dużego” ostatniego kroku przed uderzeniem, zachowanie i ew. szybkie odzyskiwanie pozycji równoważnej.
• Kontrola siły uderzenia.
• Kontrola plasowania (celności) tak, aby „ruszyć” przeciwnika.
• Powrót na pozycję, krycie kortu w różnych sytuacjach meczowych.

Osiągnięcie płynności we wszystkich uderzeniach:

• przygotowanie do uderzenia, naskok, zamach poprzez skręt;
• wykorzystanie kończyn dolnych (zejście w dół, wyjście w górę ze skrętem);
• trafienie piłki „przed sobą;
• wymach, zakończenie stosownie do uderzenia.

Umiejętności mentalne:

• Stawianie celów i koncentracja na wykonaniu (zadaniu).
• Zrozumienie i zachowanie po zwycięstwie i porażce.
• Rozwiązywanie prostych problemów na korcie (schematy zagrań).
• Wykorzystanie „idoli” (graj jak…, zachowuj się jak….).

Charakterystyczne cechy treningu techniczno-taktycznego:

• Dalszy rozwój elastycznego rdzenia wszystkich uderzeń (każde uderzenie/sytuacja jest
• odrobinę inne).
• Stosowanie ćwiczeń/form otwartych i zamkniętych.
• Dążenie do coraz doskonalszego wykonania wszystkich uderzeń poprzez dużą liczbę powtórzeń podobnych ruchów (serie 50-80 powtórzeń po 4-8 piłek z przerwami); początkowo w łatwych sytuacjach, później w kombinacjach uderzeń.
• Uderzenie powinno być wykonywane z indywidualnie optymalną (nie maksymalną) szybkością, trafienie piłki w najwyższym punkcie odbicia lub „na wznoszącą”.
• Kiedy technika staje się coraz lepsza, więcej uwagi powinno się poświęcać precyzji uderzeń (używanie celów!).
• Podejście taktyczne i zorientowane na grę powinno być kontynuowane pomimo często stosowanego podejścia zorientowanego na ruch i trening rytmu.
• Lekcje grupowe są podstawą, ale przy zachowaniu indywidualnego podejścia do każdego zawodnika, zróżnicowania obciążenia i planów.
• Inne metody powinny być stosowane wobec dzieci bardziej utalentowanych, a inne wobec rozwijającym się wolniej.

Planowanie:

• Program powinien posiadać strukturę (plan tygodniowy, stawianie celów szkoleniowych), ale jednocześnie być elastyczny (bez periodyzacji); 4-5 razy tygodniowo.
• Zaleca się łącznie do 9 godz. w tygodniu różnych form treningu.
• Wzrost znaczenia indywidualnego współzawodnictwa.
• Maksymalny czas aktywności (przy 9-10 godz. tygodniowo) powinien wynosić: 3,5 godz. ćwiczeń wszechstronnych oraz innych sportów (także WF w szkole); 2,5-3,5 godz. ćwiczeń taktyczno-technicznych (specjalistycznych); ok. 3 godz. ćwiczeń o charakterze ukierunkowanym: 2-2,5 godz. ćwiczeń z akcentami koordynacyjnymi (podczas treningu na korcie np. podczas rozgrzewki, zarówno na „małe pola”, jak i ogólno koordynacyjne); 1 godz. szybkości (podczas treningu tenisowego).
• Dodatkowo ok. 25 dni „rywalizacji” rocznie (patrz współzawodnictwo).